Των Γιώργου Βελεγράκη και Δώρας Χονδροπούλου
RED notebook
«Προσοχή, προσοχή, δεχόμαστε επίθεση». Κερατέα Μάρτιος 2011. Σειρήνες, καμπάνες, μαύρες σημαίες. Η εξέγερση μίας ιστορικά «φιλήσυχης» επαρχιακής κοινωνίας που εδώ και 110 μέρες η κυβέρνηση και οι μεγαλοεργολάβοι της κήρυξαν τον πόλεμο. Την Τρίτη (29.3) η κυβέρνηση σε μία επίδειξη της ικανότητας της να επιβάλλει την προστασία του ιδιωτικού κεφαλαίου κορύφωσε την πραγμάτωση της «κοινωνικής συναίνεσης» στην περιοχή: τα ΜΑΤ έσπασαν και τα δύο μπλόκα των κατοίκων, εισέβαλαν για δεύτερη φορά στην πόλη της Κερατέας, έκαναν εκτεταμένη ρίψη χημικών και πλαστικών σφαιρών (ΛΙΝΚ) και συγκρούστηκαν με τους κατοίκους σχεδόν μέσα στα σπίτια τους, διαμορφώνοντας ένα πραγματικό σκηνικό πολέμου.
Από πλευράς άρχουσας ιδεολογίας και κυρίαρχου πολιτικού λόγου το τροπάρι είναι γνωστό και χιλιοψαλμένο: «Οι κάτοικοι είναι οικτρές μειοψηφίες, ενίοτε καθοδηγούμενες, που δεν μπορούν να αντιληφθούν το σχεδιασμό της κυβέρνησης και απλά δεν θέλουν τα σκουπίδια στην αυλή τους (Not In My Back Yard –NIBY)». Όσο δε αφορά την αντίδραση στην εκτεταμένη παρανομία, «η συντεταγμένη πολιτεία θα πράξει ό,τι χρειάζεται προκειμένου να αποκαταστήσει τη νομιμότητα. Προφανώς η διαρκής παραβίαση των νόμων δεν μπορεί να διατηρηθεί έπ΄ άπειρον. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να επιβάλει την τάξη».
Είναι έκδηλο πως σε εποχή Μνημονίου δεν επιτρέπεται σε καμία κοινωνική ομάδα, όχι μόνο να φλερτάρει, αλλά να υλοποιεί την ανυπακοή. Δεν είναι δυνατόν να αφήνεται ανεξέλεγκτη μια κοινωνική «ορμή» που μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές κοινωνικές αντιδράσεις. Το κύριο άρθρο των ΝΕΩΝ στις 30.3 αποτυπώνει πλήρως αυτή την αγωνία απο πλευράς κυβερνο-εργολαβικού μπλοκ, καθώς καλεί (!) την κυβέρνηση να σταματήσει το «ξεφτίλισμα του κράτους». Αυτή η πλασματική εικόνα και οι αναμετάδοτες της ξεμπροστιάζονται εύκολα με μια απλή παράθεση των γεγονότων. Την ιδια στιγμή όμως παραμένει η ανάγκη για ευρύτερη πολιτική απάντηση.
Πράσινη Ανάπτυξη: Τελικά πόσο μακριά είναι η Φουκουσίμα;
Οι νεοφιλελεύθεροι το λένε ρητά: Οικολογική κρίση δεν σημαίνει αποτυχία της αγοράς και της άναρχης υπερσυσσώρευσης προϊόντων, αλλά αποτυχία του λογιστικού συστήματος. Επομένως, τα φυσικά διαθέσιμα και ο ίδιος ο φυσικός χώρος πρέπει να μετατραπούν σε «φυσικό κεφάλαιο», έτσι ώστε να χρησιμοποιούνται, να προστατεύονται και να αναπαράγονται σύμφωνα με τους νόμους κίνησης του κεφαλαίου. Μα αυτή ακριβώς η θεώρηση είναι που ευθύνεται εν πολλοίς για την οικολογική κρίση, μεταξύ άλλων δηλαδή και για την απροθυμία του συστήματος να απαξιώσει την πυρηνική ενέργεια. Ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό σήμερα, όταν μια ιαπωνική ιδιωτική εταιρεία στο κυνήγι της για το μέγιστο δυνατό κέρδος έχει θέσει όλον τον πλανήτη υπό πυρηνική απειλή; Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να κινηθεί ισσοροπώντας σε δύο βάρκες: και στην αντιμετώπιση των οικολογικών προβλημάτων και στην προσπάθεια διεύρυνσης των αγορών προς το περιβάλλον ως νέο επιχειρηματικό πεδίο. Ποια βάρκα έχει επιλέξει είναι προφανές.
Αυτή η αντίφαση έρχεται στο προσκήνιο στην Κερατέα: Ο ΧΥΤΑ στην περιοχή (που ψευδώς παρουσιάζεται ως ΧΥΤΥ, τη στιγμή βέβαια που και οι ΧΥΤΥ έχουν κριθεί ξεπερασμένοι), εντάσσεται στον Περιφερειακό Σχεδιασμό για τα απορρίματα της Αττικής (ΠΕΣΔΑ). Παρά το γεγονός ότι έχουν διατυπωθεί εμπεριστατωμένες επιστημονικές αντιρρήσεις για τον ΠΕΣΔΑ, η κυβέρνηση επιμένει να τον στηρίζει και να τον παρουσιάζει ως μέρος του περίφημου πράσινου αναπτυξιακού της προγράμματος (27.000 θέσεις εργασίας και 44.4 δις επενδύσεις κατά το ΥΠΕΚΑ). Οι κάτοικοι του Γραμματικού βέβαια βίωσαν για τα καλά αυτά τα μεγαλεπίβολα κυβερνητικά σχέδια: το ίδιο εργολαβικό μπλοκ κατασκεύασε ΧΥΤΑ στην περιοχή, δεν δημιούργησε καμία νεά θέση εργασίας και υποβάθμισε πλήρως το περιβάλλον και την καθημερινότητα των κατοίκων. Το ίδιο ακριβώς σχέδιο προτείνεται και για τη Κερατέα.
Σύγκρουση δημόσιου – ιδιωτικού
Το κίνημα της Κερατέας θέτει εκ νέου το ζήτημα του ελέγχου πάνω στα δημόσια αγαθά και της προστασίας τους. Ποιος αποφασίζει για τον κοινωνικά δημόσιο χώρο και τη διαχείριση των αγαθών που σχετίζονται άμεσα με την καθημερινότητα; Γιατί ο μόνος νόμιμος συνομιλητής της κυβέρνησης είναι το ιδιωτικό κεφάλαιο; Και πώς η κυβέρνηση βαφτίζει μια ολόκληρη κοινωνία παράνομη μειοψηφία, δεν της παρέχει κανένα βήμα διαλόγου και της αναγνωρίζει μόνο το δικαίωμα στην εισπνοή χημικών; Ποιος αποφασίζει για την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτική εκμετάλλευση πεδίων και πηγών που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη; Πόσο παράλογο θα ήταν τελικά αυτά τα βασικά μέσα και αγαθά να είναι υπό κάποια μορφή κοινής συλλογικής συμμετοχικής ιδιοκτησίας;
Διευρυμένη Καταστολή
Όσο η εξουσία αδυνατεί να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα και χάνει την κοινωνική συναίνεση, ενισχύει την καταστολη. Είναι ξεκάθαρο σε όλους (πλην ίσως του κ. Παπουτσή) ότι τα ΜΑΤ βρίσκονται στην περιοχή απλά και μόνο για να φυλάνε τα μηχανήματα ενός εργολάβου. Η αστυνομία χρησιμοποιείται για να διευκολύνει την επέκταση των επιχειρήσεων , δημιουργώντας με τη βία νέες αγορές.
Ταυτόχρονα, βέβαια, τα δακρυγόνα και οι συλλήψεις βρίσκονται στην καθημερινότητα, διότι υπάρχει ο φόβος της εξουσίας απέναντι στο κοινωνικά απρόβλεπτο, απέναντι σε κοινωνικές ομάδες που έστω και σημειακά αμφισβητούν την κοινωνία του ελέγχου. Βλέπουμε μάλιστα ότι η πολιτική στήριξη ενός κοινωνικού κινήματος από την αριστερά αποτελεί, για τους ιθύνοντες, λόγο να εντείνουν την καταστολή, αντί να την περιορίσουν. Τα ΜΜΕ της κυβέρνησης βγαίνουν μπροστά, αντιστρέφουν την πραγματικότητα, παρερμηνεύουν δικαστικές αποφάσεις και επιτίθενται στους κατοίκους της Κερατέας και σε οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική ομάδα στηρίζει τον αγώνα τους. Τότε είναι που και οι διάφοροι μαζί-τα-φάγαμε, πάν-καλοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, εκβιάζοντας κάθε αντιστεκόμενο μετατρέπονται σε Μαρίες Αντουανέτες και εφευρίσκουν πιθανούς δολοφόνους τους.
Το άπαρτο Κάστρο - Αρ. Αδείας 11.12.2010
Μετά την απεργία πείνας της Υπατίας, η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να υποστεί μια ακόμα ήττα στην εντός Μνημονίου εποχή. Οι κάτοικοι είναι εξίσου αποφασισμένοι. Κατά τους ίδιους, «το άπαρτο κάστρο τους ένωσε». Aυτές τις 110 μέρες όρισαν το νόμιμο ως δίκαιο, αντιστάθηκαν και αντιστέκονται στην πολιτική βία, στη σκληρή καταστολή, δημιούργησαν και επαναοικειοποιήθηκαν τη συλλογικότητα, ΄συνομίλησαν΄ με άλλες αντιστεκόμενες κοινωνικές ομάδες. Την ίδια στιγμή, η δικιά τους εξέγερση γίνεται σημαία και σύνθημα για άλλα κινήματα και τροφοδοτεί με επιτυχίες και ελπίδα νέους αγώνες. Μια μικρή τοπική κοινωνία μας θυμίζει πως, όσο το κράτος παρανομεί και μεροληπτεί απροσχημάτιστα υπέρ των δυνατών, τόσο θα βρίσκεται υπό την απειλή νέων εξεγέρσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, η πρώτη νίκη στην Κερατέα είναι ήδη γεγονός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου