Κερατέα

"ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΥ
(http://vangelisraptopoulos.wordpress.com)

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ στα σκοτεινά. Μπροστά μας, από το οδόφραγμα των ΜΑΤ, εκτοξεύεται κάθε τόσο μια λεπτή, πράσινη, φωτεινή ακτίνα, που χορεύει γύρω και πάνω μας.
Είναι Κυριακή βράδυ, μετά τις εννιά, και δεν υπάρχει κανείς άλλος ανάμεσα σ' εκείνους και σ' εμάς. Ο Γιώργος μού είχε πει ότι τα βράδια γίνονται επεισόδια, οι εξεγερμένοι κάτοικοι και οι αστυνομικοί ανταλλάσσουν βρισιές, μολότοφ και δακρυγόνα. Κι όμως, απόψε είναι ήσυχα. Κάνει κρύο κι έχει πολλή υγρασία. «Από το διπλανό ποτάμι» μου εξηγεί ο φίλος μου από τον στρατό, με τον οποίο διατηρήσαμε επαφή, έστω και αραιή. Χάρη σ' αυτόν βρίσκομαι τώρα εδώ, ανάμεσα στους ξεσηκωμένους Κερατιώτες και στις δυνάμεις των ΜΑΤ. Από τότε που οι κάτοικοι απέκλεισαν τη λεωφόρο Λαυρίου, με σκοπό να ματαιώσουν τα σχέδια για τη χωματερή κοντά στον παρακείμενο αρχαιολογικό χώρο του Οβριόκαστρου, ο Γιώργος μού τηλεφωνούσε και μου έδινε αναφορά, καλώντας με παράλληλα να πάω και να δω με τα ίδια μου τα μάτια πώς έχουν τα πράγματα. Και να, που ήρθα.

Τελικά, πριν φτάσουμε στο τείχος των ΜΑΤ, κάνουμε μεταβολή και επιστρέφουμε προς το οδόφραγμα των κατοίκων. Ο Γιώργος έχει δει το σκηνικό και στο φως της μέρας, αλλά για μένα όλα είναι άγνωστα και φοβιστικά. Λογαριάστε και την υγρασία που με έχει διαποτίσει. Του ζήτησα, λοιπόν, να γυρίσουμε στο παράπηγμα με την αναμμένη ξυλόσομπα, όπου βρίσκουν καταφύγιο οι Κερατιώτες. Με κερνάνε τσίπουρο, τυρόπιτα κι αλμυρά κουλουράκια. Στον έναν τοίχο είναι στερεωμένα τα δημοσιεύματα που αφορούν τον αγώνα τους, από τα οποία με εντυπωσιάζει μια ολοσέλιδη γελοιογραφία-κόμικ του Γιάννη Ιωάννου από το «Εθνος». Οι παριστάμενοι είναι ηλικιωμένοι ή πολύ νεαροί, απουσιάζει η μέση ηλικία. Ή, μάλλον, οι συνομήλικοί μας είναι απέξω, σχηματίζουν πηγαδάκια όπου κουβεντιάζουν και γελάνε. Νωρίτερα, ο Γιώργος με είχε προειδοποιήσει: «Μείνε κοντά μου. Ερχονται και ασφαλίτες με πολιτικά και, αν σε περάσουν για τέτοιον, θα φας ξύλο!» Οσο για τους ηλικιωμένους, πώς γίνεται οι φιλήσυχοι αυτοί ασπρομάλληδες να μεταφέρουν από τα σπίτια τους άδεια μπουκάλια μπίρας ή κρασιού για να φτιαχτούν μολότοφ;

Σε λίγο, έρχεται να κάτσει μαζί μας κι ο Σταμάτης, τον οποίο γνωρίζω επίσης, όχι από τον στρατό, αλλά από μια παλαιότερη εκδήλωση για τα βιβλία μου στον πολιτιστικό σύλλογο Κερατέας. Με αληθινή δίψα, ο Σταμάτης με ρωτάει τι ακούω στην Αθήνα για τον αγώνα τους και του απαντάω ειλικρινά: «Από τη μία, η εξέγερσή σας έχει κάτι το συμβολικό. Σαν να κάνετε αυτό που έπρεπε να έχει κάνει όλη η Ελλάδα εναντίον του μνημονίου! Κι από την άλλη, με τη μαυρίλα που έχει πλακώσει λόγω της οικονομικής κρίσης, κανείς δεν νοιάζεται για τα δικά σας». Τους αναφέρω και κάτι ακόμα που είχα ακούσει για το παρκάκι στα Πατήσια -Κύπρου και Πατησίων-, κάτι που ισχύει απολύτως και για την Κερατέα. Οταν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα μιας πυκνοδομημένης συνοικίας ξεσηκώνονται και ζητάνε ένα παρκάκι για να παίζουν τα παιδιά τους και ο (τότε) δήμαρχος δεν υποχωρεί, αυτό σημαίνει απλούστατα ότι η διαπλοκή του με τα οικονομικά συμφέροντα είναι μεγάλη. Αλλιώς, έστω και για λόγους ψηφοθηρικούς, θα είχε κάνει πίσω.

Σηκώνομαι να φύγω περασμένα μεσάνυχτα. Αντί να λιγοστέψουν, οι κάτοικοι μέσα κι έξω από το παράπηγμα έχουν μάλλον αυξηθεί. Το ίδιο κι όσοι σουλατσάρουν μέχρι το οδόφραγμα των ΜΑΤ. Αυτό θα πει «πάνδημη εξέγερση». Ενα αυτοκίνητο με σβησμένα φώτα σταματάει κάθετα στη λεωφόρο Λαυρίου και οι κάτοικοι ξεφορτώνουν παλιά λάστιχα που τους βάζουν φωτιά. Υπόσχομαι στον Γιώργο και στον Σταμάτη ότι θα ξανάρθω μέρα, ώστε να δω το σκηνικό στο άπλετο φως. Κι εκείνοι με διαβεβαιώνουν ότι θα με πάνε ώς το λόφο του Οβριόκαστρου, στο σημείο που φρουρείται από την αστυνομία. Εκεί όπου το κράτος θέλει να κατασκευαστεί η τεχνολογικά ήδη ξεπερασμένη χωματερή. Καθ' οδόν προς το σπίτι μου, σκέφτομαι το ηθικό δίδαγμα: όταν σε αντιμετωπίζουν σαν σκουπίδι, ξεσηκώνεσαι για να νιώσεις άνθρωπος.

* Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ είναι πεζογράφος